Historia polskiej spółdzielczości stanowi istotny element naszej historii gospodarczej oraz polskiej bankowości.

Bank Spółdzielczy w Skórczu należy do najstarszych banków w Polsce. Działalność rozpoczął 6 października 1866 r. pod nazwą „Towarzystwo Pożyczkowe dla Bobowa i okolicy”.

Do spółki zapisało się początkowo 64 członków. Pierwszy Zarząd Towarzystwa Pożyczkowego tworzyli ksiądz Józef Schluter, Kornel Lipiński i Woziński. Do Rady Nadzorczej weszli Edward Kalkstein, Franciszek Bardzki i Józef Chociszewski.

W 1895 r. spółka zmieniła statut i przyjęła nazwę Bank Ludowy w Skórczu chociaż siedziba pozostała jeszcze w Bobowie.

W 1904 przeniesiono siedzibę do Pączewa a w 1907 r. do Skórcza. Na koniec 1907 r. Bank Ludowy w Skórczu liczył 330 członków w tym 283 rolników, 38 rzemieślników i drobnych przemysłowców oraz 9 osób zatrudnionych w innych zawodach. Udział obowiązkowy członka wynosił 1000 marek a odpowiedzialność członków była nieograniczona.

Po odzyskaniu niepodległości tuż po wkroczeniu Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Hallera w dniu 27 stycznia, Bank przystąpił na apel ówczesnych władz polskich do gromadzenia środków pieniężnych i innych walorów na rzecz skarbu państwa – przeznaczył na Pożyczkę Odrodzenia Państwa 500.000 marek polskich.

Okres międzywojenny nie należał do najlepszych w historii Banku.

Na początku lat dwudziestych coraz bardziej galopująca inflacja wpłynęła negatywnie na sytuację ekonomiczną Banku. Po reformie walutowej premiera i ministra skarbca Władysława Grabskiego z kwietnia 1924 r. sytuacja Banku zaczęła się stopniowo stabilizować. Jeszcze nie zabliźniły się rany spowodowane przez inflację, a już w 1929 r. rozpoczął się kryzys ekonomiczny, który sparaliżował gospodarkę spółdzielczości bankowej. Dla Banku najgorszy był rok 1933.

Ożywienie działalności nastąpiło od 1935 roku.

Najbardziej zasłużonymi działaczami poza założycielami w okresie zaborów i międzywojennym byli Jan Górski kierujący Radą Nadzorczą w latach 1908-1931 oraz Józef Chełkowski, Maksymilian Chełkowski, Władysław Kreja – wieloletni Prezesi Rady Nadzorczej i Zarządu.

W dniu 3 września 1939 roku Skórcz został zajęty przez wojska hitlerowskie. Okupacja niemiecka trwała do 4 marca 1945 r.

W czasie jej trwania zginęli między innymi działacze Banku ksiądz Franciszek Karpiński, Franciszek Kalinowski i Wiktor Friedrich. Bank w Skórczu wznowił swoja działalność w roku 1946. Pierwszym prezesem reaktywowanego Banku Ludowego został Tadeusz Roliński, a kierownikiem Ksawery Bogalecki.

W 1950 r. Bank Ludowy przekształcono w Gminną Kasę Spółdzielczą a w 1956 r. przyjęto nazwę Kasa Spółdzielcza. Po okresie stalinowskim następowało stopniowe ożywienie organów samorządu Banku. W 1960 przyjęto nową nazwę Bank Spółdzielczy, która obowiązuje do dziś. 4 kwietnia 1965 r. Przewodniczącym Rady został Zygmunt Wiśniewski, który funkcję tę pełnił do 1990 r. Kierownikiem Banku został Piotr Jewuła, który kierował pracą Banku przez 18 lat. W 1968 r. główną księgową banku została Bogumiła Mielewska, która pełniła tę funkcję do 1996 roku. Bank stopniowo osiągał coraz lepsze wyniki finansowe. W 1976 oddano do użytku nowy własny budynek bankowy przy ul. Dworcowej 4. Bank działał w tym okresie na terenie dwóch gmin Skórcz i Osiek.

Bank w Osieku działał w latach 1904-1939 jako samodzielna jednostka. Ma też swoją piękną historię, a najbardziej jego zasłużeni działacze to: ksiądz Jan Olszewski, Antoni Mielewski, Dominik Czaplewski, ksiądz Władysław Wiśniewski, ksiądz Władysław Karpiński.

Po okresie adaptacji do nowych warunków w okresie transformacji ustrojowej, Bank zaczął osiągać bardzo dobre wyniki. Efektem prężnego działania było uzyskanie we wrześniu 1996 r. w pierwszej grupie banków spółdzielczych w Polsce statuetki „Za zasługi dla spółdzielczości bankowej w Polsce” nadanej przez BGŻ S.A.

Coraz lepsze efekty ekonomiczne pozwoliły bankowi uczestniczyć w konsolidacji sektora banków spółdzielczych. Z dniem 1stycznia 1997 r. Bank Spółdzielczy w Skórczu przyłączył Bank Spółdzielczy w Pelplinie (powstał w 1895 r.) a 1 września 1998 r. Bank Spółdzielczy w Zblewie (powstał w 1905 r.).

Obydwa te banki mają swoje piękne tradycje jednakże ich działacze samorządowi i kierownictwa widząc konieczność wspólnego tworzenia silnego lokalnego banku zdolnego do konkurencji z bankami komercyjnymi wybrały jako partnera do połączenia Bank Spółdzielczego w Skórczu. W ten sposób powstał jeden z większych banków spółdzielczych w regionie.

Rozwój Banku zrodził potrzebę zmiany siedziby Centrali na większą i od 11 grudnia 2000 r. Bank pracuje w nowo zbudowanej nowoczesnej siedzibie przy ul. Głównej 40A. Od 2002 r. Bank jest zrzeszony w Gospodarczym Banku Wielkopolski S.A w Poznaniu.

W latach 1990-1998 przewodniczącą Rady Nadzorczej była Bogumiła Burandt. Wśród zasłużonych działaczy samorządowych ostatnich dziesięcioleci można wymienić poza w/w m.in., Bolesława Kajuta, Franciszka Michnę, Tadeusza Kalbarczyka, Stanisława Fankidejskiego, Lidię Wojciechowską, Danutę Wiśniewską, Urszulę Buca, Romana Manuszewskiego, Felicję Odya.

Do roku 2002 Bankiem kierował Kazimierz Chyła, który od 1990 roku pełnił funkcję Prezesa Zarządu. Aktualnie funkcję Prezesa Zarządu pełni Sławomir Flissikowski.

Bank Spółdzielczy w Skórczu funkcjonuje poprzez sieć ośmiu placówek – Centrali w Skórczu, Oddziałów w Pelplinie i Zblewie oraz Filii w Czarnej Wodzie, Morzeszczynie, Kaliskach, Osieku i Czersku.